Vanuit welk perspectief je kijkt, bepaalt de manier waarop je het ziet. We merken dat de plaatjes de we in ons hoofd hebben, bepalen hoe we iedere dag op de boot ervaren.
Met het overwinningsgevoel van de oversteek van Biscaje zijn we aangekomen in een nieuw hoofdstuk van onze reis. Opkruisend door de mist en vissersbootjes ontwijkend vangen we net een glimp op van de beruchte kaap de Finisterre. Onze eerste tijd in Spanje met een fleechetrui bij een kacheltje op de boot? Dat hadden we niet verwacht. We zien uit naar de prachtige eilanden van het natuurpark Ciès, waar we heen kunnen zodra onze vergunning om te ankeren binnen is. Tot in de late uurtjes borrelend met Nederlandse boten, die soortgelijke reisplannen hebben, blijkt dat we niet de enige zijn. Als de zon stralend terug keert, verandert de grauwe omgeving in een prachtige ankerbaai. Al surfend, lezend en wandelend langs het strand is de mist snel vergeten, maar laat ons niet met rust. Net als de vele toeristen en andere boten, waarmee zelfs het natuurpark Ciès volstroomt. We motoren ons een weg door het hoogseizoen. Wind om te zeilen blijft uit en we missen gek genoeg het gevoel van vrijheid en avontuur waarvoor we op reis zijn gegaan. Het is soms een hele kunst om al onze verwachtingen los te laten en gewoon te genieten van het moment en de omgeving!
Onze wens voor avontuur vinden we terug in het Portugese Porto. We liggen in de rivier van deze prachtige stad en met laag water stroomt niet alleen afval rond onze boot, maar brengt ook een ongenodigde gast aan boord. Dan bedoelen we niet de vriendin van Marielle die een dag eerder gezellig met ons mee zeilt en waarmee we met haar jaarclub Porto's port proeven. Maar degene die na onze eerste gedachte "is het een sprinkhaan?", toch echt een kakkerlak blijkt te zijn.
We verwijderen al sinds vertrek uit Nederland het verpakkingsmateriaal van onze inkopen, doen het eten in plastic bakjes en onze schoenen in een bak op dek. Toch hebben we kakkerlakken op de boot. We hadden dit pas later verwacht. "Zou iedereen ons nu vies vinden? Waar hebben we dit aan verdiend?", denken we als we er 's nachts boven ons bed recht één aankijken. Ons kakkerlakkenavontuur beheerst ons doen en laten. Ons veilige mooigemaakte huis geeft nu overal jeuk en een onwelkom gevoel. Na al dit gezwelg in zelfmedelijden is het tijd voor actie!
We houden grote schoonmaak. Met iedere centimeter die we uitkammen en opnieuw inruimen komt er weer ruimte in ons hoofd voor andere dingen. De paar die we zien roeien we uit. Nu hopen dat ze nog geen eitjes hebben gelegd in de onbereikbare gaten en kieren van de boot. Op een zeilersblog lezen we: "Ik had gedacht met smetvrees geen kakkerlakken aan boord te krijgen... Nu tijdens het koken sla ik er gewoon een dood en ga ik weer door." Over perspectief gesproken…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten