zondag 14 december 2014

Safe and Sound

Overleven
We kunnen niet beschrijven hoe blij we zijn dat we veilig en wel in de haven van Mindelo (Kaapverden) zijn aangekomen. Het was niet mogelijk geweest zonder de professionele hulp van de Nederlandse kustwacht, superjacht AIR, Ron, onze familie en vrienden die ons de fysieke maar vooral de mentale steun en doorzettingskracht hebben gegeven om hier te komen. Ondanks dat we midden op de oceaan zaten hebben we ons nooit alleen gevoeld.

Cruisersvangnet
We zijn hier fantastisch opgevangen daar onze medecruisers van de Volonté, de Puff en de Wildeman. Daarnaast ontvangen we dagelijks steunende berichten van al onze mede-vertrekkers. We kunnen bij hun ons verhaal doen, al onze spullen staan verspreid op hun boten en ze hebben ons geholpen de Windover weer schoon te maken. We weten niet of we haar hier nog kunnen repareren. 

Het is een lang verhaal, maar we hebben besloten om het hieronder te delen. 

De nacht van
Zondagnacht 7 december, onderweg van La Gomera naar Grenada, zijn we in de buurt van onze eerst waypoint (20N,30W) verrast door een plotselinge storm. We ontvingen goede weerinformatie via de satelliettelefoon en SSB-ontvanger.  We verwachtten die nacht het begin van een aantal dagen erg licht weer. De dagen ervoor hadden we tussen de 15 en 30 kts wind, wolken en af en toe een bui. We schoten goed op, voelden ons goed en genoten van het leven op zee.  

Motorzeilend in een lichte wind voeren we door de donkere nacht. Bij de wisseling van de wacht, toen we allebei buiten waren klom de windmeter plotseling van 5 naar 30-35 kts. Menno ging direct naar voren om de kleine fok te hijsen en het grootzeil te bergen. Helaas kwam de fokkenval vast te zitten door de harde wind en moest deze poging worden gestaakt. Wat nu? Was het weer een bui, maar dan een heftige dit keer? Terwijl we koortsachtig nadachten over een andere mogelijkheid om het grootzeil (met 1 rif erin) te kunnen strijken nam de wind steeds verder toe en verscheen er regelmatig meer dan 40 kts op de teller. 

In korte tijd begonnen de golven met meters toe te nemen. Omdat het donker was konden we dat maar af en toe zien wanneer een bliksemschicht de omgeving verlichtte. Inmiddels vlogen we (halve wind met het grootzeil helemaal open) over steeds hoger wordende golven. Onze windvaan bleef ons nog goed sturen, terwijl de wind naar 50-60 kts vloog, allemaal in een tijdsbestek van nog geen half uur. Hoe lang zou de windvaan dit nog volhouden? Zou de wind iets gaan liggen zodat we het grootzeil naar beneden konden halen? Het was nu te gevaarlijk om naar het voordek te gaan, zonder er afgespoeld te worden. 

De wind nam soms af naar 40 kts om dan snel weer aan te trekken naar de 50-60 kts. We waren voor dergelijk weer uitgerust, maar kregen gewoon niet de kans om de boot er op voor te bereiden. We besloten om zelf te sturen en ruime wind te gaan varen om voor de brekende golven weg te lopen, die steeds meer vat op de boot kregen. Nu ruime wind zeilend verscheen er een golf, nog groter dan alle anderen, achter ons. 

Ondersteboven

De golf deed ons oploeven en brak over ons heen. Op het moment dat de boot ondersteboven sloeg waren we allebei in de kuip met onze harnassen en lifelines bevestigd aan de boot. We werden allebei uit de kuip in zee geslingerd. De boot richtte zich binnen enkele seconden weer op, waardoor de mast brak. Doordat deze over de zijkant in het water hing werkte het als een soort anker en lag de boot relatief stil in de brekende golvenmassa. 

Menno's harnas scheurde kapot bij de val, maar hij wist direct met de beweging van de boot terug aan boord te klimmen. Marielle hing onder de boot, nog steeds met haar lifeline vast aan de kuip. Ze wist zich naar boven te worstelen, maar het was moeilijk om aan boord te komen. Haar lifeline trok haar weg van het zwemtrapje wat Menno inmiddels had opgehangen. Met iedere beweging om boven water te blijven en aan boord te komen raakte ze meer van haar krachten kwijt.

Angstige minuten

Marielle zag zichzelf steeds meer uit het harnas glippen en vroeg als een laatste redmiddel om het liferaft in het water te gooien. Voor Menno was dit een lastig besluit, omdat het vlot ook de enige redding kon zijn als de boot zinkende was in een later stadium. De boot dreef immerse nog. Maar dit kon haar nu redden en zo ging het liferaft over boord. Marielle lag aan loef en het liferaft aan lij.

Marielle wist van haar reddingscursus, waarin een storm op zee in het donker met lichtflitsen was gesimuleerd, dat het nu heel erg lastig was om het stuk naar het vlot te zwemmen. Ze was bang en probeerde rustig na te denken. Hoe zou ze dit gaan doen? Op dat moment vond Menno een andere locatie voor de zwemtrap. Alhoewel ze allebei bijna geen kracht meer hadden kon Marielle zich omhoog duwen met haar benen en kon Menno haar aan haar lifeline de kuip in trekken. Nu allebei aan boord en nog in leven! 

Mast overboord

Binnen was alles ondersteboven. Er stond 10 cm water boven de vloerplanken. Gelukkig vonden we de betonschaar vrij snel. Belangrijkste zorg was nu de mast overboord krijgen om schade aan de romp te voorkomen. Na een tijdje waren alle vallen en stagen doorgeknipt. De mast ging over boord, maar hing nog aan één lange lijn als anker voor de boot, waardoor de boot stil bleef liggen met haar boeg tegen wind en golven in voor enkele uren waarna de lijn knapte.

We gingen terug naar binnen om daar te wachten totdat de storm zou gaan liggen. De wind bleef de hele nacht aanhouden. In die angstige tijd probeerden we bij vlagen de boot te inspecteren (er was een ruit gebroken), te hozen en te bedenken welke stappen we bij daglicht zouden nemen. We besloten de EPIRB nog niet te activeren en bij daglicht de Nederlandse kustwacht te bellen, omdat onze boot dreef en we geen ernstige verwondingen hadden. 

Hulp in actie

Bij het eerste licht belden we meerdere malen met 0900-111, maar kregen geen verbinding. We bereikten Dolf, Menno's vader, met het verzoek om de Nederlandse kustwacht te alarmeren. We hadden dit nooit willen doen maar zagen geen andere weg. We waren direct met de kustwacht in contact via een ander nummer. We konden de situatie overleggen en gingen tot actie over. De NL kustwacht ging bij de Kaapverdiaanse kustwacht informeren wat de reddingsmogelijkheden waren. Wij gingen de schade opnemen en kijken of we de motor konden starten. We moesten het reddingsvlot verwijderen die door het knappen van het "anker" verstrikt was geraakt aan de achterzijde van het schip. We kregen de schroef vrij en de motor sprong meteen aan.

Onze enige manier om de omliggende boten te waarschuwen voor dit weer was door Ron, een medezeiler te mailen, die via SSB met de andere zeilers contact onderhield. Ron werd bereikt en gaf die ochtend de situatie door aan de andere schepen 100+ mijlen bij ons vandaan. Zij konden gelukkig uitwijken. Hij heeft gedurende de hele reis naar Mindelo contact met ons gehouden, meegeleefd en meegedacht. 

Terug naar Kaapverden

We gaven eerder die ochtend aan dat als er hulp geboden kon worden wij bereid waren het schip te verlaten, met name uit angst en onzekerheid over het weer. Vanuit de Kaapverden bleek er echter niets mogelijk te zijn. Inmiddels onderweg naar Mindelo berustte we in het feit dat er geen directe hulp geboden kon worden. Ons grootste zorg ging nu om diesel, we hadden nog 40 liter. We hebben nooit veel diesel aan boord en een deel was van dek gespoeld in de storm. We konden hiermee nog 200 mijl vooruit, van de 400 mijl die we moesten afleggen. 

Hulp van superjacht AIR

De kustwacht vond contact met scheepvaart om ons heen. Ons satelliet telefoonnummer werd doorgegeven aan twee schepen.  De kustwacht hield contact met hen. Wij gaven iedere twee uur onze positie door en status van ons en de boot. Uiteindelijk bleek superjacht AIR, onderweg naar Sint Maarten, 60 mijl Noord van ons het dichtste bij. Zij voeren die ochtend door 55 kts wind. Zij waren bereid hun koers te wijzigen, ons te bevoorraden met diesel en boden de mogelijkheid tot professionele hulp. 

Overdag repareerden we de ruit, vulde diesel bij in onze dagtank en hingen een stroblight achterop de boot. Met AIR en de kustwacht bespraken we onze POS veelvuldig. Toen ze 's nachts binnen VHF bereik kwamen (handheld) staken we in overleg vuurpijlen af om hen dichter bij ons te brengen. Eenmaal dichter in de buurt konden zij het signaal van de man overboord zender opvangen die wij hadden aangezet. Zij boden ons de meest professionele hulp die je maar kan bedenken!!! Aan een lange drijvende lijn met fenders zat niet alleen meer dan genoeg diesel, maar ook eten en drinken (zelfs warme soep!). 

We zijn hun zo dankbaar dat ze naar ons uit hebben willen wijken! Hun aanwezigheid sterkte ons enorm om zelf door te blijven gaan naar de Kaapverden! 

Weervertrouwen

Op onze weerkaarten hadden we gezien dat we op onze route naar Kaapverden door een beginnend laag zouden moeten motoren. De kustwacht bood ons via het KNMI extra weerinformatie. Het was voor ons moeilijk om het onweer om ons heen te beoordelen en vertrouwen in het weer op te brengen. Gelukkig kon ook de kapitein van de AIR bevestigen dat er geen extreme wind meer in het onweer zat op onze route.

De resterende 280 mijl slonk onze angst en groeide ons vertrouwen. Deze mijlen waren een achtbaan van emoties. We liepen om beurten wacht en kwamen beetje bij beetje, mijl na mijl dichter bij land. Zou de motor het volhouden? Zou de boot heel blijven? We bedachten back-up plan na back-up plan. Soms waren we bang, op andere momenten zagen we de schoonheid weer zo duidelijk die de zee ook te bieden heeft en waarom we op reis zijn gegaan. Het liet ons realiseren dat onze droom niet met de mast van dek gespoeld is, maar nog steeds aanwezig is. We huilden tegelijkertijd van verdriet om het feit dat dit nu tot een einde zou komen en van blijdschap dat we nog in leven waren.

Land aanlopen

De spanning kwam weer even terug in de aanloop van de Kaapverdische eilanden. We besloten vaart te minderen om niet midden in de nacht maar met het eerste daglicht aan te kunnen lopen. De dag ervoor hadden we met de spiboom een noodzeiltje gemaakt wat in de accelererende winden tussen de eilanden goed van pas kwam om ons op een voordewindse koers te houden. Het eerste VHF contact met onze cruisingvrienden en ze uiteindelijk allemaal op de steiger zien staan om ons op te vangen was erg emotioneel. We hadden het gehaald!

Leven

We weten niet hoe we jullie, onze redders en ondersteuners, kunnen bedanken. Hoe bedank je iemand die je leven heeft gered? Om, met de steun uit allerlei hoeken, de Windover weer in de haven van Mindelo aan te kunnen meren geeft ons ontzettend veel positieve energie!!! We zijn zo blij dat we de kans hebben gekregen om dit te volbrengen. We zijn nog in leven en het geluk is aan onze zijde dat we samen over een toekomst na kunnen denken. Wat die toekomst ook mag zijn

Hele warme groeten voor jullie allemaal vanaf de Kaapverdische eilanden, Mindelo,

Menno & Marielle 


13 opmerkingen:

  1. Wat een nachtmerrie. Maar heb ontzettend veel respect voor jullie doorzettingsvermogen. Ondanks alles toch nog de schoonheid van de zee te zien. Jullie kennen mij niet. Ik ben de moeder van Eric v.d. Volonte. Wat jullie plannen ook mogen zijn, heel veel geluk voor de toekomst.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oh, Oh, wat afschuwelijk dat jullie dit overkomen is.
    Ongelofelijk om dit allemaal te lezen. Wat een kanjers zijn jullie om dit zo door te maken en het dan zo te beschrijven. Wij zitten dit met tranen in onze ogen te lezen. Wij wensen jullie heel veel sterkte de komende tijd om dit allemaal te verwerken maar gelukkig kunnen jullie dit nog samen verwerken en er zijn voor elkaar!. Vanuit Naarden blijven we jullie volgen. Hartelijke groet van de Dutch Spirit, Caroline en Thijs van der Wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. De rillingen lopen over mijn rug als ik jullie verhaal lees. Wij hebben jullie ontmoet in de haven van Oeiras tijdens een BBQ op de Volonté. Net als velen volgen we ook jullie blog. Als er iets is wat ik voor jullie kan doen laat het mij weten. Sterkte D.A.X. Neefjes en Yvonne van Stijn Schippers van Plan b.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een angstaanjagend avontuur. En wat hebben jullie goed gehandeld. Sterkte en succes.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Pff Maar!!! Wat een verhaal.. Ik heb een traantje van geluk gelaten dat jullie heelhuids op de Kaapverden zijn aangekomen! Wil je zsm spreken!! Blijven jullie voorlopig even aan land?? Ik hoop voor jullie natuurlijk dat jullie door kunnen gaan met de reis, maar ik zou het ook niet erg vinden als jullie weer lekker veilig terug komen;) Heb heel veel bewondering voor jullie! HEEL VEEL LIEFS EN LIEFDE!!! xxxx Rijk

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een ellende! Knap dat jullie al zo snel en uitgebreid jullie gevoelens hebben kunnen opschrijven. Sterkte daar!
    Groetjes René en Bianca.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Proficiat! Ja, een felicitatie, want wat jullie gelapt hebben is een enorme prestatie. Zonder mast op eigen kiel naar een veilige haven varen. Een prestatie waar jullie, ondanks alle fantastische hulp van buitenaf, met recht trots op kunnen zijn.
    Met grote bewondering jullie verslag gelezen. Over de strijd tussen hoop en angst en ratio. De zin, “Het liet ons realiseren dat onze droom niet met de mast van dek gespoeld is, maar nog steeds aanwezig is”, treft mij persoonlijk het meest. Dat getuigd van positiviteit en een sterke mentaliteit. Ik heb respect voor zo’n instelling, niet de droom is aan duigen, welnee, de nachtmerrie en de mast zijn van dek gespoeld. Ik hoop dat jullie die droom nog een keer tot een goed einde kunnen brengen. Dat hebben jullie zeker verdiend.

    Opa van Quirijn

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Fijn dat jullie veilig zijn aangekomen. Heb jullie berichten kunnen volgen via de berichtgeving van de Kustwacht.
    Gerrit Broertjes
    Oud voorzitter van de Toerzeilers

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Jeetje Marielle, wat een verhaal en een ervaring!!!!! Ik zit hier met Joyce op kantoor en we zitten beiden met tranen in onze ogen jullie verhaal te lezen. Met name de laatste alinea, waar je dankbaar bent dat je iedereen op de kade ziet staan heeft me diep geraakt. Ik had even een tijdje niet gekeken op de blog, en Koentje Pils heeft me gewezen op jullie nachtmerrie. Wat moet je innig dankbaar en blij zijn dat je er nog bent, dat je dit samen hebt doorstaan. Ik wens jullie heel veel goeds en kom maar even tot rust. Ik leef met jullie mee. Moeten we geld sturen om de mast te repareren?

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Jonathan Aarnouts17 december 2014 om 11:55

    Pfff...Mariëlle en Menno, wat een verhaal!! Ergens in je achterhoofd houd je er rekening mee, maar je hoopt natuurlijk dat jullie dit nooit zouden meemaken! Kan me haast niet voorstellen wat een angst jullie hebben moeten hebben doorstaan. Gelukkig is alles uiteindelijk zo goed afgelopen en wat ontzettend mooi om te horen dat jullie van alle kanten hulp en steun krijgen aangeboden. Dat moet ondanks deze doffe ellende toch wel een klein beetje goed gevoel geven. Vind het super dapper dat jullie dit verhaal zo met ons durven te delen. Ik wens jullie heel veel sterkte de komende tijd bij het herstellen van de boot, maar ook mentaal...rust maar even goed uit! En zoals Jort en Joyce hierboven al schrijven...mochten we jullie ergens mee kunnen helpen, wat dan ook, we staan voor jullie klaar!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Jaa, dat is wel even een ervaring... Ik kan me wel iets voorstellen bij de heftige emoties en de euforie die over je heen komen als je eenmaal weer veilig in de haven ligt. Belangrijkste conclusie lijkt me dat jullie toch je kop er bij hebt kunnen houden en niet in blinde paniek zijn geraakt - en dan juist de onnodige dingen doet -. Die knop van de EPIRB is heel dicht bij.. Dit tot een 'goed' einde brengend maakt je ook sterker - het blijkt altijd maar weer dat je meer kunt dan je denkt als het er echt op aan komt! Ook knap dat jullie verschillende scenario's voor ogen hielden tijdens de terugtocht, dat geeft aan dat je 'boven' de situatie kunt staan in plaats van dat je je lijdzaam overgeeft.
    Maar evenzogoed kan ik me voorstellen dat jullie nu een pas op de plaats maken en je afvraagt of en hoe je verder gaat. Als het schip tegen redelijke kosten weer zeewaardig gemaakt kan worden, zou ik zeggen: varen! Niet eens zozeer gelijk naar de overkant, maar om het geschokt vertrouwen te herstellen. En dan kijken hoe je je voelt.
    Als je een mank schip achterlaat, zal je altijd blijven denken: ..hadden we niet toch..? Als je weer kan varen, maar vaststelt dat je er niet meer ontspannen op zit, kan je een overwogen besluit nemen.

    Deze ervaring rijker zullen jullie je wel afvragen hoe je het hoofd kan bieden aan een herhaling van deze omstandigheden. Eén vraag over de situatie met de snel opkomende wind: jullie kunnen de zeilen niet meer of moeilijk strijken door de grote winddruk. In de wind gaan liggen lukte niet? Jullie laten het schip voor de wind weglopen, wat bij die wind en zeiloppervlak een grote snelheid zal opleveren, met de moeilijke bestuurbaarheid tot gevolg.
    Hebben jullie geprobeerd of overwogen te gaan bijliggen? Ik heb een scheepje van vergelijkbare maat (Waarschip Halftonner) en verbaas me er altijd nog over hoe veel rust er over een schip komt als je het laat bijliggen - je hoeft de fok immers niet gestreken te hebben noch om te zetten-, zelfs in ruwe zee. Ik doe het om te kunnen reven, zeil te wisselen. Succes!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wat goed te lezen dat jullie veilig zijn aangekomen. Respect voor jullie samen. Neem de tijd...

    BeantwoordenVerwijderen
  13. We hebben zelf ook flinke stormen op zee meegemaakt, maar wat jullie hebben meegemaakt is heel wat heftiger! Wees trots op jezelf dat je het kunt na vertellen.
    Heel veel sterkte gewenst de komende tijd, we weten hoe het is om een boot in the middle of nowhere weer op te lappen. Ik hoop dat ook jullie genoeg kracht kunnen putten uit dit avontuur om door te zetten. De beloning ligt achter de horizon te wachten.

    Vivian - SY Duende

    BeantwoordenVerwijderen