Langs de zijlijn

Huahine is een prachtig groen eiland, omringd door een rif met blauw water in verschillende tinten. We genieten van de natuur, de tijd met elkaar en het surfen! Zo tegengesteld aan de pracht van de natuur is het leven van veel mensen op het eiland, die amper rond kunnen komen, net als in de rest van Frans-Polynesië. Het is voor Menno het grootste verschil met zijn reis acht jaar geleden.

De zeilers die ons bezoeken vinden ons huisje en de plek prachtig en genieten hier van een kleine mini-vakantie. Verwachtingsvol kijken ze ons aan en stellen de vraag: "Jullie zullen inmiddels wel heel het eiland kennen?" Hoewel ik graag iets anders aan die zeilers zou vertellen, is de realiteit dat we van de gemeenschap niet echt onderdeel worden. We zien wel een hoop van het leven en kennen veel mensen van gezicht en maken een praatje, maar het is lastig om verder te komen dan de oppervlakte. 

Onder de oppervlakte gaat een hoop schuil. Cultuur, geloof en rijkdom spelen een grote rol. Af en toe krijgen we daar iets van mee. De vele onafhankelijkheidsvlaggen geven de gespannen relatie met Frankrijk weer en de invloed van de chinezen is merkbaar. Tot voor kort was de lokale taal verboden op school, horen we, en doordat enkel over Frankrijk wordt onderwezen, is veel kennis over de Polynesische cultuur verloren gegaan. Nu Frankrijk zijn handen langzaam los maakt en een lokale regering de macht heeft, is er een hoge mate van werkloosheid en corruptie. Een complex verhaal met twee kanten, waar we nog niet eens de helft van weten.

De mensen die we op straat ontmoeten weten dat we 'in het huis op de punt' verblijven en niet voor twee weken, maar voor een half jaar! Dat maakt ons in hun ogen super rijke toeristen en er wordt meer dan eens bij ons ingebroken. De prijzen liggen hier vijf keer zo hoog als in Nederland, wat ook voor ons een hele uitdaging is. We proberen zo simpel mogelijk te leven en voelen ons zeker geen rijke toerist, eerder 'cruisers op het droge'. We pellen nog steeds uien, bakken vaak ons eigen brood en eten pasta pesto. Het zijn onze ervaringen, mooi en minder mooi, die ons leven hier rijk maken!

Met de komst van zeilvrienden voelen we ons weer even écht onderdeel van de cruiserscommunity. We surfen samen, BBQ'n op het strand en zien de zon onder gaan achter de deinende masten. Ook mogen we meezeilen naar Bora Bora. De golven die onder ons door rollen, wind in de zeilen en de boot die door het water snijdt... We hebben het gemist! Al is de stalen Ouma wel wat anders dan onze Windover, op zee zijn, voelt voor ons nog steeds als thuis komen. We kijken er naar uit om straks, na flink sparen, weer met een eigen boot te kunnen varen. Het liefste weer een oude First! 

Op Bora Bora droppen we het anker in het meest heldere water wat we tot nu toe hebben gezien. De berg op de achtergrond is prachtig en alhoewel dit eiland erg toeristisch is, liggen we met de boot op een rustig plekje, niet ver van een resort. Na een leuke avond met lifeband op het vaste land, strompelen we in alle vroegte uit ons bed. Nu volgt het meest spannende moment, een plek terug zien te bemachtigen op de Taporo. Dit vrachtschip neemt maar 12 personen mee en als toerist heb je een kleine kans. De zoon van de eigenaar van ons huisje heeft voor vertrek al naar een aantal mensen gebeld om te laten weten dat we op Huahine wonen, wat onze kansen vergroot en we hebben geluk, we mogen mee! Wat een belevenis!

Meer foto's van Huahine, Bora Bora, Ouma en de Taporo kan je vinden op op onze Facebook.