Op vakantie in eigen land?

Onze reis door de ogen van nichtje Floor

We zijn terug in Nederland, op eigen bodem. Dat brengt verwachtingsvolle vragen met zich mee en dito kijkende ogen: "Dat zal wel even wennen zijn…? Wat is het mooiste wat je hebt gezien? En... wat gaan jullie nu doen?"

Thuiskomen met de feestdagen is niet verkeerd. We vieren vele dagen kerst en oud en nieuw, samen met familie en vrienden, die we zo lang hebben gemist en waar zich de afgelopen twee jaar ook een hoop heeft afgespeeld!

De agenda zit gelijk in het winkelmandje en zit zo vol gepland. We worden blij van rookworst, kaas en Nederlandse molens. Koud hebben we het niet, want het is hier warmer dan in Nieuw-Zeeland… totdat de eerste sneeuw valt en we bijna kunnen schaatsen en sneeuwballen gooien. Dat is lang geleden! In de metro kijk ik rond en voel ik me met mijn kleurige muts, jas en rok een beetje uit de toon vallen in de wereld van grijs, blauw en zwart. Het is tenslotte winter! Maar toch geen winter zonder kleur?

Alles is allereerst vooral véél. Veel mensen, auto's, producten in de supermarkt en winkels. Al onze apparaten piepen en pingen non-stop, het sociale verkeer is roodgloeiend na zo lang zonder permanent online bestaan. Net als de voorbereidingen van de reis, zijn we nu bezig met het na-traject. Geen baan opzeggen, maar een baan zoeken. Geen huur opzeggen, maar een nieuwe woning vinden. Niet elkaars haar knippen, maar naar de kapper. Geen vaccinaties en cursus hechten, maar op controle bij de tandarts en de huisarts. Geen spullen weg doen, maar onze spullen bij elkaar zoeken. Niet alleen van onszelf, maar ook spullen van de boot, die met mede-vertrekkers mee terug naar Nederland zeilden.

Door weg te zijn, hebben we gemerkt wat we missen aan Nederland. Terug zijn is fijn. Maar er is toch ook wel wat veranderd. Met oud en nieuw zijn we in België, er mag geen vuurwerk worden afgestoken, militairen staan op de straathoeken en 'het zou iedereen niet verbazen als er straks een aanslag op TV verschijnt'. Een angst die al normaal is voor veel mensen, maar voor ons nieuw.

De puzzelstukjes, die hier steeds meer op zijn plek vallen, geven weer aanleiding tot nieuwe dromen. Dankzij Menno's ouders kunnen we starten op een fijne plek en op zoek naar een baan, die bij ons past. Op Huahine en op de boot was het "wat kan ik maken met wat ik heb?". Hier in Nederland is het een keuze uit overvloed. Met de Blauwe Vlag en onze boot gingen we op een duurzame ontdekkingsreis. Maar hoe ga ik dat nu doen? En hoe vinden we samen hier weer onze weg?

Nu, na een aantal weken, loop ik zonder me te ergeren mee in de massa over Utrecht Centraal. Het begint al weer normaal te worden! Ik moet er om lachen. Onderdeel voel ik me er alleen nog niet van, eerder een toeschouwer of een toerist in eigen land.

Van deze eerste weken in Nederland hebben we ook foto's. Ze staan op onze Facebook.