 |
| Menno onderweg op catamaran de Maverick Dream met Louis, Francis en Stan van Aruba naar Australië in 2008. |
Zeven jaar geleden schreef Menno, bij thuiskomst, het volgende over zijn verblijf in Huahine:
De lagune ten Zuiden van Huahine is ondiep en
bezaaid met koraal. We zigzaggen met onze geringe diepgang om en
over koraalhoofden heen en lopen een aantal keer bijna vast maar het is het waard! De Motu (eiland) waar we ons anker uitgooien is onbewoond en een van de
mooiste die ik me herinner. Wit zand, palmen, kristalhelder water zover het oog
rijkt. Er is een pas waar we kunnen golfsurfen, wind om te kiten en ik knal er een aantal dagen
keihard op mijn windsurfer. Paradijs!
Na 2 dagen komen Atea en zijn zonen kennismaken. We laten hen de boot zien,
daarna nemen ze ons mee in de golven en tonen ons de goede
spots. We worden uitgenodigd voor het avondeten. We eten vers
gevangen tonijn in kokosmelk en andere heerlijke gerechten waar ik de naam
niet meer van weet. Ze vangen alles zelf en zijn grotendeels
zelfvoorzienend en delen hun weelde met ons.
Atea heeft een bijzonder verhaal. Hij werkte vroeger op een kantoor in Papeete, meer als 60 uur per week. Hij was veel te gestrest en na 20 jaar besloot hij dat het genoeg was. Zijn familie was belangrijker. Zijn leven veranderde. Niet langer meer zit hij achter een computer in de grote stad.
Hij werkt nu als buschauffeur voor de locale school van Huahine. Hij bouwt samen met zijn zoon kleine bungalows in de tuin die ze in de toekomst willen verhuren aan toeristen. Als de golven goed zijn leggen ze het werk neer en gaan ze de zee in. Atea geeft, helpt en heeft lief.
Hij is trots, trots op zijn eiland, trots op zijn zonen op zijn dochter die zo goed gaat op school, op zijn vrouw op het kleine kindje van zijn nichtje. Atea is gelukkig en ik heb niet eerder iemand ontmoet die zo veel zorg had voor zijn omgeving en zijn naasten. Een innig goed mens.
Als afscheid geeft hij ons zijn eigen gemaakte lure. Een nepinktvisje om mee te vissen. In de kop van de lure heeft hij een stukje zeldzame schelp verwerkt dat hij kreeg van zijn vriend die op de Tuamotu's woonde. In dat stukje schelp zitten alle kleuren van alle vissen in de zee, zegt hij. Sommige vrienden vragen zich af waarom Atea altijd zoveel vis kan vangen en zo'n geluk heeft. Het geheim zit in die zeldzame schelp. Hij geeft er een aan ons voor onderweg, voor onze tocht over de Pacific...We hebben nooit zo'n goede lure gehad!
Op de een of andere manier is Atea bijzonder. Het is niet alleen zijn goedheid die me raakt, maar hij doet me realiseren dat je leven thuis is. Dat dat de plek is waar je hoort en waar je moet zijn.
Nu 7 jaar later, wederom in Huahine, huren we een woning van dezelfde Atea. Zijn toewijding aan zijn familie is nog even bijzonder. “this morning, I drank a cup a coffee with my wife, I looked here in the eye and told her she is stil soo beautiful!”, “I’m 50 but feel I’m 21 and she is 18!..”
Atea heeft een bijzonder verhaal. Hij werkte vroeger op een kantoor in Papeete, meer als 60 uur per week. Hij was veel te gestrest en na 20 jaar besloot hij dat het genoeg was. Zijn familie was belangrijker. Zijn leven veranderde. Niet langer meer zit hij achter een computer in de grote stad.
Hij werkt nu als buschauffeur voor de locale school van Huahine. Hij bouwt samen met zijn zoon kleine bungalows in de tuin die ze in de toekomst willen verhuren aan toeristen. Als de golven goed zijn leggen ze het werk neer en gaan ze de zee in. Atea geeft, helpt en heeft lief.
Hij is trots, trots op zijn eiland, trots op zijn zonen op zijn dochter die zo goed gaat op school, op zijn vrouw op het kleine kindje van zijn nichtje. Atea is gelukkig en ik heb niet eerder iemand ontmoet die zo veel zorg had voor zijn omgeving en zijn naasten. Een innig goed mens.
Als afscheid geeft hij ons zijn eigen gemaakte lure. Een nepinktvisje om mee te vissen. In de kop van de lure heeft hij een stukje zeldzame schelp verwerkt dat hij kreeg van zijn vriend die op de Tuamotu's woonde. In dat stukje schelp zitten alle kleuren van alle vissen in de zee, zegt hij. Sommige vrienden vragen zich af waarom Atea altijd zoveel vis kan vangen en zo'n geluk heeft. Het geheim zit in die zeldzame schelp. Hij geeft er een aan ons voor onderweg, voor onze tocht over de Pacific...We hebben nooit zo'n goede lure gehad!
Op de een of andere manier is Atea bijzonder. Het is niet alleen zijn goedheid die me raakt, maar hij doet me realiseren dat je leven thuis is. Dat dat de plek is waar je hoort en waar je moet zijn.
Nu 7 jaar later, wederom in Huahine, huren we een woning van dezelfde Atea. Zijn toewijding aan zijn familie is nog even bijzonder. “this morning, I drank a cup a coffee with my wife, I looked here in the eye and told her she is stil soo beautiful!”, “I’m 50 but feel I’m 21 and she is 18!..”
Hij drukt ons dagelijks op het
hart dat je moet genieten, dat je niet moet wachten met genieten tot je oud
bent en je leven voorbij is. Wij zeggen hem dan dat we daarom nu we nog jong
zijn dit avontuur zijn aangegaan en om die reden nu hier zijn.. Atea lacht en
knikt..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten