Na een maand op zee staan we weer met beide voeten op vaste grond. Ik had verwacht dat we slingerend, als een stel dronken piraten, onze eerste stappen zouden zetten, maar de grond voelt vreemd vertrouwd aan. Alle geuren zijn echter als nieuw. We ruiken de aarde, planten en bloemen, zoals je normaal de zilte zeegeur op kan snuiven. Vanaf Panama ligt 3900 mijl oceaan (7200 km) achter ons. Een gedeelte van de wereldbol met bijna alleen maar blauw en een oversteek om te ontdekken of we nog steeds zo kunnen genieten van het op zee zijn.
Met zijn vieren, in wisselende wachten, weer en wind, zijn afgelopen weken werkelijk voorbij gevlogen. Dagen gevuld met series kijken, kaarten, vissen, lezen, koken, schrijven, muziek luisteren, maar ook met turen over de eindeloze oceaan. Nadenken over jezelf en de toekomst. Ik kan geen genoeg krijgen van de zonsondergangen, met prachtige wolkenpartijen die wisselen van kleur en de vliegende vissen, die ieder moment van de dag meters over het water scheren.
Af en toe een squall zet iedereen weer even op scherp, maar is niet beangstigend. Het zorgt voor een zoutloze boot en een frisse douche. Afgelopen weken doen me realiseren dat we niet snel opnieuw in zulk plotseling heftig weer terecht zullen komen als op de Atlantic, dat we het nog steeds zo fijn vinden om op zee te zijn en dat er nu een prachtig gebied voor ons ligt waar we zo naar uitkeken. Op Fatu Hiva, het eerste (ei)land in zicht, droppen we ons anker in een prachtige baai, klaar om de Marquesas verder te ontdekken.
Menno heeft de tocht van Panama naar Marquesas vastgelegd in video:
Meer foto's kun je vinden op onze facebookpagina.
Meer foto's kun je vinden op onze facebookpagina.
