Vogelvrij

Surfen op zee, Vlieland juni 2017

Wanneer ben je "echt" weer terug? Inmiddels zijn we al weer 1,5 jaar terug in ons soms wat koude kikkerlandje... 1,5 jaar! Ik kan het me bijna niet voorstellen, maar het is toch echt waar. Als ik kijk wat we in de 2 jaar van onze reis hebben meegemaakt? Zoveel continenten, plaatsen, mensen en zeeën. Zeeën van tijd...

Alhoewel? Zeeën van tijd? In ieder geval tijd om zelf in te delen. Er moest natuurlijk ook gewoon een hoop gebeuren tijdens zo'n zeilreis. Reparaties uitvoeren, nieuwe dingen klussen, handwasjes draaien, diesel halen, boodschappen doen voor een paar weken, weerkaarten ophalen, getijdes in de gaten houden, met basisproducten lekkere dingen koken, zeilen wisselen, goede ankerplekken uitzoeken, nieuwe onderdelen regelen, kokosnoten kraken, de eigen maaltijd vissen en fileren, brood bakken, wachten lopen, langhoudbaarheidsrecepten scoren, groente, fruit en eieren draaien, kakkerlakken voorkomen of uitroeien, op muggen jagen, afwassen en koken met één hand.

Maar ook in een hangmat een boekje lezen, over het water heen turen met een muziekje op, zwemmen, surfen en snorkelen met manta's en de meeste bijzondere vissen. Bbq'n bij ondergaande zon met nieuwe vrienden en bekende gezichten. Praten, mijmeren en discussiëren over alles en over niets. Nadenken over het leven, het verleden en de toekomst, terwijl je om je heen niets anders ziet dan de oceaan, de maan en de sterren. Ik hoor nog de boot door het water heen glijden, met vol zeil, eindeloze kleine wolkjes, een ondergaande zon en springende dolfijnen voor de boot. Soms lijkt het wel een droom.

De tijd in de realiteit van nu die vliegt. Voorbij voor ik het weet. En we maken weer hele andere dingen mee. Een nieuwe stad, een nieuw huis, een heerlijke omgeving bij het water, allebei een nieuwe baan en een nieuw leven samen als getrouwd stel. Het is een ontdekkingsreis in een vertrouwd land, met onze familie en oude en nieuwe vrienden weer dichtbij.

Maar ik of ik hier nu "echt" helemaal terug ben? Ik las een mooie quote waarin stond dat je overal waar je heen gaat stukjes van je hart achterlaat. Zo voelt het precies. Alsof een stukje van mijn hart is achtergebleven in de oceaan, bij onze boot, op Huahine en bij onze vrienden die we ontmoetten tijden de reis. En hoewel mijn hart nu hier thuis is in Nederland, zullen die stukjes daar altijd blijven.

Het is fijn om weer thuis te zijn, maar ik mis die vrijheid en die zeeën van tijd wel eens. Het mooie is.... uiteindelijk ben je zo vrij als je jezelf voelt en ook dat is hier in Nederland te creëren. Bij voorkeur surfend op het water, iets minder blauw, maar de zonsondergangen zijn niet minder mooi. En die boot.... die komt er "echt" wel weer!

Horst, Nederland mei 2017

Een nieuwe koers

We zijn al weer bijna een half jaar terug in Nederland… terug, maar ook nog steeds een beetje onderweg. Ik ben weer gewend aan de luxe van een warme douche, spullen en eten in overvloed. Maar voor het weer kijk ik naar de wolken, refereer ik in dagelijkse gesprekken aan de reis, maak ik me druk om plastic in de zee en heb ik nog steeds geen internet op mijn telefoon. Voor me staan een paar verhuisdozen, die ik 2,5 jaar geleden heb ingepakt. Stond ik er toen bij stil, dat ik die weer uit zou pakken?

Tijdens de reis hebben we allebei nagedacht en gedroomd over een leven in Nederland. Nu is de tijd om het in de praktijk te brengen. Twee en een half jaar lang bepaalden we samen onze koers, tijdens het voorbereiden, het navigeren van dag tot dag en het vervolgstuk naar Nieuw-Zeeland. Nu we terug zijn, gaan er ook weer andere handen naar dat roer. Het zet ons aan het puzzelen en aan het sturen, samen en ieder op onze eigen manier.

We puzzelen en puzzelen, terwijl we sommige stukjes nog niet hebben en andere constant wisselen. Gaan we voor de eerste de beste baan en brood op de plank? Weer een eigen huis? Of blijven we ons hart volgen en op zoek naar werk wat ons écht goed past? Blijven we genieten en dromen?

We hebben het niet altijd zelf in de hand en het is vaak wachten… Na twee maanden puzzelen in Mindélo en een half jaar op een eilandje over het water turen, zou je verwachten dat we dat wachten wel onder de knie hebben. Toch zijn we ongeduldig, we willen graag door en iets nieuws creëren!

Gelukkig zijn we wel steeds beter geworden in het vullen van die ‘tussentijd’. Van hele dagen vacatures kijken worden we niet blij, maar het mooie van zo’n tijd reizen is, dat je merkt dat werk je niet als mens definieert... dat je nog zo veel meer bent! Een dag met een stralende zon gaat als vanzelf, een koude grijze regenachtige dag kost meer moeite, dan worden die azuurblauwe foto’s ineens weer heel verleidelijk…! Maar met mountainbike, hardloopschoenen en surfplank komen die momenten weer in balans. Ons geluk ligt nu hier in Nederland. We genieten van het wonen bij Menno’s ouders, het buiten zijn, ik van het koken en Menno van het knutselen aan een mini-bootje. 

En dan ineens… vallen de eerste puzzelstukjes op zijn plek...! Daar zitten we weer met zijn tweeën, te klussen aan een paar stoeltjes, die we op een rommelmarkt hebben gekocht. Het doet me denken aan het voorbereiden van onze reis. Het doel is nu wellicht kleiner, maar we genieten er niet minder van!

Op vakantie in eigen land?

Onze reis door de ogen van nichtje Floor

We zijn terug in Nederland, op eigen bodem. Dat brengt verwachtingsvolle vragen met zich mee en dito kijkende ogen: "Dat zal wel even wennen zijn…? Wat is het mooiste wat je hebt gezien? En... wat gaan jullie nu doen?"

Thuiskomen met de feestdagen is niet verkeerd. We vieren vele dagen kerst en oud en nieuw, samen met familie en vrienden, die we zo lang hebben gemist en waar zich de afgelopen twee jaar ook een hoop heeft afgespeeld!

De agenda zit gelijk in het winkelmandje en zit zo vol gepland. We worden blij van rookworst, kaas en Nederlandse molens. Koud hebben we het niet, want het is hier warmer dan in Nieuw-Zeeland… totdat de eerste sneeuw valt en we bijna kunnen schaatsen en sneeuwballen gooien. Dat is lang geleden! In de metro kijk ik rond en voel ik me met mijn kleurige muts, jas en rok een beetje uit de toon vallen in de wereld van grijs, blauw en zwart. Het is tenslotte winter! Maar toch geen winter zonder kleur?

Alles is allereerst vooral véél. Veel mensen, auto's, producten in de supermarkt en winkels. Al onze apparaten piepen en pingen non-stop, het sociale verkeer is roodgloeiend na zo lang zonder permanent online bestaan. Net als de voorbereidingen van de reis, zijn we nu bezig met het na-traject. Geen baan opzeggen, maar een baan zoeken. Geen huur opzeggen, maar een nieuwe woning vinden. Niet elkaars haar knippen, maar naar de kapper. Geen vaccinaties en cursus hechten, maar op controle bij de tandarts en de huisarts. Geen spullen weg doen, maar onze spullen bij elkaar zoeken. Niet alleen van onszelf, maar ook spullen van de boot, die met mede-vertrekkers mee terug naar Nederland zeilden.

Door weg te zijn, hebben we gemerkt wat we missen aan Nederland. Terug zijn is fijn. Maar er is toch ook wel wat veranderd. Met oud en nieuw zijn we in België, er mag geen vuurwerk worden afgestoken, militairen staan op de straathoeken en 'het zou iedereen niet verbazen als er straks een aanslag op TV verschijnt'. Een angst die al normaal is voor veel mensen, maar voor ons nieuw.

De puzzelstukjes, die hier steeds meer op zijn plek vallen, geven weer aanleiding tot nieuwe dromen. Dankzij Menno's ouders kunnen we starten op een fijne plek en op zoek naar een baan, die bij ons past. Op Huahine en op de boot was het "wat kan ik maken met wat ik heb?". Hier in Nederland is het een keuze uit overvloed. Met de Blauwe Vlag en onze boot gingen we op een duurzame ontdekkingsreis. Maar hoe ga ik dat nu doen? En hoe vinden we samen hier weer onze weg?

Nu, na een aantal weken, loop ik zonder me te ergeren mee in de massa over Utrecht Centraal. Het begint al weer normaal te worden! Ik moet er om lachen. Onderdeel voel ik me er alleen nog niet van, eerder een toeschouwer of een toerist in eigen land.

Van deze eerste weken in Nederland hebben we ook foto's. Ze staan op onze Facebook.

Vrijheid in een doosje

"Kunnen wij dat nog wel? In zes weken het Noorder én Zuidereiland van Nieuw-Zeeland afstruinen en leven ónder een temperatuur van 30 graden?" Wij vroegen het ons sterk af, maar besloten vol goede moed vers vanuit het vliegtuig links de weg op te rijden. 

Tot onze verbazing was het vrij makkelijk om van een gemiddeld eerste eilandversnelling over te schakelen naar een roadtrip in zijn vijf. We worden al snel aangetrokken door afgelegen campings, verlaten stranden en hoge kliffen. Nu wordt het in Nieuw-Zeeland niet van je verwacht dat je het daar bij laat. Er zijn namelijk vele activiteiten op de route, die een "once in een lifetime experience" zijn. En die wil je niet missen, toch?

Mijn marketing en communicatie achtergrond ging mee op reis en dat was soms best een uitdaging. Want hoe vindt je balans in 'online communiceren', als je juist een 'offline leven' wil ervaren? Iets waar ze in Nieuw-Zeeland volgens mij ook naar op zoek zijn. Langs de weg staan borden met: "Mis vooral niet onze beroemde bloemenmandjes, onze gigantische kiwi of een huizenhoog schaap! Deze puurheid der natuur kan u bezoeken per quad, snelle jetboat of helikopter!"

Natuurlijk heb je zelf de keuze of je al dan niet af slaat, maar dat doet af aan de prachtige natuurbeleving die je er verwacht. Verwachtingen, al weer zoiets wat je meeneemt op reis! Ondanks dat Nieuw-Zeeland niet boven onze verwachtingen uitsteeg heeft het toch een plekje veroverd in mijn hart. Waardoor komt dat dan?

Allereerst de mensen. Vanaf dag één ben ik verkocht. Of het nu in de rij van de kassa is, in de bus of ergens midden in de natuur, mensen maken een praatje en nemen daar de tijd voor. Daar wordt vervolgens door 'wachtenden' niet geïrriteerd op gereageerd. Sterker nog, die praten vaak gezellig mee! Dat is soms best een beetje kneuterig, net als het nieuws, waarbij over de ezel die verderop op de weg staat wordt bericht, maar vooral verademend ten opzichte van het wereldnieuws. Alhoewel ik het niet zo intellectueel van mezelf vindt, heb ik het wereldnieuws 1,5 jaar lang niet gemist.

En dan toch de natuur. De fjorden, de besneeuwde bergtoppen, de zee, de steden en de stranden, alles is afzonderlijk in Europa mooier, maar in Nieuw-Zeeland ligt alles bij elkaar. Op een dag kan je al het bovenstaande bezoeken over een provinciaalse landweg, waarbij je weinig verkeer tegenkomt. En dat is bijzonder!

En tot slot kan alles in Nieuw-Zeeland, mits je je aan de regels houdt en dat voelt vrij en vertrouwd Nederlands aan. Net als de zwart-wit geblokte koeien en de Nederlandse oma, die iedere Nieuw-Zeelander lijkt te hebben. Na zo lang weg te zijn uit Nederland ga je bepaalde dingen meer waarderen. Zo ben ik meer dan eens fan van het koningshuis en vind ik de kersttoespraak van Zijne Majesteit inspirerend. "Geloof in de vrijheid," zegt hij.

Dus dat wens ik dan ook voor 2016: Vrijheid. Kant en klaar in een doosje. Voor iedereen. Niet om open te maken, maar gewoon om ergens in een hoekje neer te zetten, zodat je weet dat het altijd ergens is. Ongetwijfeld binnenkort te koop in Nieuw-Zeeland…

Benieuwd naar de rest van de foto's? Kijk hier.